خرج چو از کیسه مهمان بود، حاتم طایی شدن آسان بود

در حال حاضر ۵ شرکت تولیدی از ایران، ایتالیا، اسپانیا، چین و آلمان البسه و اقلام ورزشی مورد نیاز باشگاه های لیگ برتری فوتبال را تأمین میکنند. البته در این بین یک تیم(صنعت نفت آبادان) تولید کننده لباسش نامشخص است.

متأسفانه تنها تولیدکننده ایرانی حاضر در این جمع فقط ۲۵ درصد از سهم بازار لیگ برتر را داراست. نکته جالب توجه آنجایی است که از ۴ باشگاه استفاده کننده از محصولات آن شرکت ایرانی، ۳ باشگاه بصورت خصوصی اداره میشوند و ۱۲ باشگاه دیگر دولتی هستند، که نا خودآگاه یاد این ضرب المثل معروف می افتم که " خرج چو از کیسه مهمان بود، حاتم طایی شدن آسان بود " این در حالیست که مقام معظم رهبری همواره و علی الخصوص در یکی دو سال گذشته به شدت به استفاده از تولیدات داخلی تأکید داشتند و حتی فرمودند نهادهای دولتی و یا نمیه دولتی نباید از محصولاتی که مشابه تولید داخلی دارند استفاده کنند ولی جالب اینجاست که در بالاترین سطح فوتبال ایران این باشگاه های دولتی هستند که خریدار محصولات غیر ایرانی می باشند و گویا بخش خصوصی که مدیریت هزینه برایش اهمیت بیشتری دارد به این مهم توجه داشته است.

نکته قابل تأمل این است که چرا باشگاه های دولتی ما حاضر هستند اجناس و اقلام ورزشی مورد نیاز خود را از تولیدکنندگان درجه ۳ و ۴ خارجی با قیمت های به مراتب بیشتر از نمونه داخلی تهیه کنند؟ اگر هر باشگاه سالانه بطور متوسط رقمی در حدود ۴۰۰ میلیون تومان خرید البسه داشته باشد، بیش از ۴ و نیم میلیارد تومان از منابع دولتی بطور مستقیم به شرکت های خارجی پرداخت میشود و لیگ برتر فوتبال ایران فضای بسیار مناسبی برای تبلیغ و ترویج هر چه بیشتر و بهتر نام و نشان آن شرکت خارجی می باشد در حالی که می بایست این امکان در اختیار تولیدکنندگان داخلی قرار بگیرد.

در چند سال گذشته شرکت های تولیدکننده لباس داخلی بسیار خوبی در لیگ برتر فعالیت میکردند که میتوان به نام هایی چون： مجید، دایی، نهنگی، شکاری، تکابی، جام جم، امینی، تکنیک و... اشاره کرد که اکنون از خیل عظیم آنها تنها یک شرکت باقی مانده است.
شرکت هایی که با اتکا به توان و تخصص جوانان ایرانی اجناسی باکیفیت خوب تهیه و تولید و حتی صادر می کردند.
۴ و نیم میلیاردی که اکنون از کشور خارج میشود میتواند چند صد فرصت شغلی مستقیم و هزاران شغل غیر مستقیم ایجاد نماید ولی متأسفانه نظارتی در این حوزه انجام نمیشود.
اگر این مبلغ سالانه به تولیدکنندگان ورزشی تزریق شود و با یک برنامه منسجم میتوان در چند سال بازارهای منطقه ای را نیز تصاحب کرد.

مورد بعدی که باید به آن توجه کرد رفتار و سیاست گذاری فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ است. سازمان لیگ و در رأس آن فدراسیون فوتبال به عنوان متولیان اصلی فوتبال در کشور چه برنامه و سیاستی را برای حمایت از این بخش از خانواده فوتبال اتخاذ کرده اند؟
در پایان یک نکته را نباید فراموش کرد، و آن بحث بازاریابی (Marketing)و نشان سازی(Branding) در تولید کنندگان ورزشی داخلی است. آیا تولیدکنندگان ما اقدامات لازم در این زمینه را انجام داده اند؟ نفرات متخصص در این حوزه را جذب کرده اند؟ آیا برنامه بازاریابی منسجمی دارند؟ که متأسفانه بنظر می آید اینگونه نیست و باید تولیدکنندگان داخلی در این زمینه یک بازنگری کلی در ساختار و تشکیلات خود انجام دهند.

به کانال ما در تلگرام بپیوندید